White Hart Lane

Een 'State of the art'- bouwwerk en een breuk met het verleden

Het is zondagmiddag 2 februari 2020 wanneer ik mijn eerste wedstrijd in het nieuwe Spurs-stadion bijwoon. Met een vriend ben ik op voetbalweekend in Londen. Zaterdag waren we bij Watford-Everton op Vicarage Road en vandaag op White Hart Lane voor Tottenham-Manchester City. Een weekend van uitersten, met tussen beide wedstrijden in een bezoek aan de Lord’s Cricket Ground. Veel mooier kan het niet.

Van het metrostation Seven Sisters lopen we langs nogal wat leegstaande panden gesloten pubs en rommelige winkeltjes nog een heel eind High Road af tot aan het stadion. Nu ja, stadion… veeleer een paleis van glas en graniet dat schril afsteekt tegen enkele bakstenen arbeidershuisjes, die bij de afbraak van het oude stadion gespaard bleven. Een ‘State of the art’-bouwwerk en een breuk met het verleden. Ver weg van de vaak Engelse kneuterigheid, met z’n tapis-plain waar je enkele centimeters in wegzakt en thee waarin je de suiker kan ruiken.

Met dit bouwwerk is de toekomst van de club voor enkele decennia verzekerd. Het Emirates van Arsenal en het Etihad van Manchester City - wat zijn dit toch vreselijke namen voor een stadion - verbleken bij deze modernistische tempel. De perszaal heeft meer weg van een hippe eettent, waar je van een exquis buffet met de beste Engelse gerechten kan genieten. Vandaag de dag is dat toch al wat. Op weg naar onze plaatsen lopen we voorbij een hightech-regiekamer met een tiental grote beeldschermen.

Maar eens in het stadion met zicht op het veld komen we pas echt onder de indruk. Ondanks de hypermoderne aanpak is White Hart Lane aan de binnenkant een echt voetbalstadion gebleven. Een arena in één stuk, met hoog oplopende tribunes die alles samen 62.000 zwarte zitjes dragen. De sfeer in het volgelopen stadion is navenant. We zitten kort op het veld en kijken voortdurend omhoog. Zo indrukwekkend is dit voetbalpaleis. Zo geslaagd. Op een arm die onder het dak aan de korte zijde uitkomt, poseert de gouden haan op zijn gouden bal. Het clubsymbool waakt ook hier over het wel en wee van deze traditievolle voetbalfamilie. Het beeldje is een replica van de originele sculptuur uit 1909 van W.J. Scott, een amateurvoetballer die bij een kopersmid werkte. Jarenlang werd beweerd dat de bal geheime documenten bevatte, maar toen het beeldje zijn vaste plaats kreeg in de inkomhal van de clublounge in de East stand van het oude stadion bleek er in de bal enkel een waardeloos boekje uit 1909 in te zitten.

Meer lezen over White Hart Lane? Bestel nu De Paleizen van Koning Voetbal via de knop 'bestel boeken' op deze website.