Stadio Olimpico, Rome

Ter eer en glorie van 'Il Duce'


Hoe idyllisch de ligging van deze sporttempels ook mag zijn, nobel waren de doelstellingen bij de bouw ervan eind jaren twintig allerminst. Zowel het Stadio dei Marmi als het Olympisch stadion – dat toen nog ‘Stadio dei Cipressi’ heette - maakten deel uit van het ‘Foro Mussolini’, een sportcomplex ter eer en glorie van de gelijknamige vooroorlogse Italiaanse dictator. Het Stadio dei Cipressi werd gebouwd in een kuil, zodat het uitzicht op de Monte Mario niet belemmerd werd en omgekeerd. Voor het stadion in 1990 overdekt werd, kon je van op sommige plaatsen op de Monte Mario zelfs het hele veld zien. Maar ook onder het fascistische regime zorgden de Romeinse bureaucraten, die op dat moment het PNF-stadion (Partido Nacional Fascista) lieten bouwen, voor vertragingen van de werkzaamheden. Bovendien was het PNF-stadion ook een bolwerk van Mussolini’s volgelingen.

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was het Cipressenstadion slechts een schim van de moderne arena met 100.000 plaatsen die het regime voor ogen had. Mussolini wilde er in 1942 de wereldtentoonstelling en in 1944 de Olympische Spelen organiseren, maar de oorlog doorkruiste zijn plannen. Na de oorlog kreeg het CONI, het Italiaans Olympisch comité, het beheer over het complex. Het stadion werd voltooid en op 17 mei 1953 plechtig geopend met een wedstrijd tussen Italië en het Hongaarse sterrenelftal van Ferenc Puskas. Voor 80.000 toeschouwers wonnen de Hongaren met 0-3.

Arm tegen rijk

De arena was een zeer rudimentair bouwwerk, een open ovaal met beperkte zichtbaarheid voor wie zich achter de doelen bevond. De dichtste plaatsen in de ‘Curva Nord’ en de ‘Curva Sud’ lagen op maar liefst vijftig meter van de doellijn. Wie helemaal bovenaan zat, moest zelfs tweehonderd meter ver kunnen kijken. Later bij de verbouwingen met het oog op de Wereldbeker 1990 werden die twee uiteinden vergroot en dichter bij het veldgeplaatst, wat de sfeer in de arena aanzienlijk ten goede kwam. Het stadion kreeg de naam ‘Stadio Olimpico’ en het volledige complex eromheen veranderde van ‘Foro Mussolini’ in ‘Foro Italico’. Het Stadio Olimpico werd meteen de thuisbasis van de twee Romeinse clubs AS Roma en Lazio, die tot dan aan de overkant van de Tiber gehuisvest waren. Al keerde Lazio na de degradatie naar de Serie B al heel snel terug naar het eigen PNF-stadion.

Het Olympisch stadion was tot in de jaren zeventig dan ook vaak het toneel van rijk (Lazio) tegen arm (AS Roma).Lazio, een naam die naar de hele regio rond Rome verwijst, rekruteerde zijn fans vooral in ‘Parioli’, vanouds de supporterswijk van Lazio in het noordelijke deel van de stad. Terwijl de aanhang van Roma veelal afkomstig is uit de zuidelijk gelegen armenwijk ‘Testaccio’, waar de club tussen 1929 en 1940 ook in het gelijknamige stadion speelde. De fans van AS Roma zijn politiek linkse arbeiders terwijl die van Lazio veeleer uit de middenklasse komen. Tot aan de verhuis naar het ‘Olimpico’ in 1953 deelde AS Roma met Lazio het PNF stadion waar nu het Stadio Flaminio staat, de thuishaven van de Italiaanse rugbyploeg. Niet alleen beide Romeinse clubs namen in 1953 hun intrek in het Olympisch stadion, ook de nationale ploeg vond er een nieuwe thuisbasis nadat het tot dan zijn thuiswedstrijden voornamelijk in het San Sirostadion van Milaan had gespeeld.

Meer lezen over het Stadio Olimpico van Rome?  Bestel nu De Paleizen van Koning Voetbal via de knop 'bestel boeken' op deze website.

Het stadion in 1959, helemaal opgesmukt voor de Spelen van 1960

Het Olympisch stadion met daarnaast het Stadio dei Marmiri.


Meer items
Stadio Olimpico,  Rome

Stadio Olimpico, Rome

Deel met je vrienden:
Meer items

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x