Nooit zo warm bij -14 als die avond.

Tijdens het WK 2018 in Rusland logeerden we in Sint Petersburg op wandelafstand van dit prachtige Russische bouwwerk in ware Stalinbarok. Een okerkleurig ovaal met een zuilengalerij aan de buitenkant en zijn al even karakteristieke als imposante lichtmasten. Het voormalige stadion van Zenit ligt pal op de oever van de Nevarivier . Zenit voetbalt nu enkele kilometer verderop in de nieuwe wijk Krestovski in een nog imposantere tempel. Tijd om het oude stadion nog eens grondig te bezoeken was er tijdens het WK helaas niet. Dus verkneukelde ik mij op de taxirit die mij van het hotel naar het nieuwe stadion bracht. Gelukkig lag Petrovsky op de weg. Ik had mijn camera al van bij het vertrek in de aanslag. Eens de lichtmasten opdoemden begon ik te trekken. De zwarte hoek in de linkerbovenhoek geeft duidelijk aan dat deze foto vanuit een rijdende auto is genomen.

Acht jaar eerder was ik voor het eerst in Sint Petersburg toen ik er commentaar gaf bij Zenit-Anderlecht in de groepsfase van de Europaleague. Het was 1 december 2010. Het vroor dat het kraakte. De Neva was dicht. Een grote ijsbaan. Bitter, bitter,  bitterkoud was het.

Om mij te wapenen tegen de koude had ik uit voorzorg extra thermisch ondergoed gekocht. Een shirt met lange mouwen en een lange onderbroek. Officieel was het -14. Maar in werkelijkheid nog kouder zo werd aangenomen. Maar 14 graden onder nul was de UEFA limiet om te spelen. De thermometer bleef hield dan ook halt bij -14.

Gewapend tegen de arctische temperatuur begaf ik mij twee uur voor de wedstrijd naar mijn commentaarpositie. Die bleek zich echter in een cabine achter glas te bevinden. De verwarming stond op maximum. Het was er een graad of 25 geloof ik. Nooit had ik het bij -14 zo warm als die avond.