Highbury

                                                 Highbury


                                 Authentieke voetbalsfeer in Art Deco kader

December 2013. Het kerstvoetbal staat voor de deur en ik ben niet meer in te tomen. Maandagavond 23 december rijd ik met mijn zoon voor zijn verjaardag naar London waar vanavond in het magnifieke Emirates stadium de derby tussen Arsenal en Chelsea wordt gespeeld. De kaarten voor de wedstrijd had ik via mijn werkgever, de KBVB, verkregen. Afgezien van de ronduit schitterende plaatsen in de lederen fauteuils van het erebalkon, met als buren vader Frank Lampard senior en gewezen Chelsea coach Avram Grant, was het een avond om snel te vergeten. Geladen was de match wel maar er vielen nauwelijks kansen en al helemaal geen doelpunten.

Oase van rust

Overnachten deden we niet in een hotel of Bed and Breakfast, wel op Highbury, het vroegere stadion van Arsenal, dat gelukkig op wandelafstand ligt van het nieuwe, want het regende inmiddels oude wijven boven Noord-Londen. Highbury werd jaren geleden omgebouwd tot woonerf met fraai ingerichte appartementen. In één daarvan woonde een bevriende journalist, die ons een kamer voor de nacht aanbood. Toen we er ’s middags onze bagage dropten, zagen we al hoe geslaagd dit woonproject er wel uitzag. 711 flats, waarvan de helft met uitzicht op wat destijds het speelveld was en nu Highbury Square heet; een gemeenschappelijk plantsoen met veel groen, wandelpaden en zitbanken. Een oase van rust. Tenminste voor wie er 2.500 euro per maand kan betalen. Aan de buitenkant was niks veranderd. Op de fiere witte Art Deco gevel van de hoofdtribune aan Avanell road staat nog altijd in grote letters ‘Arsenal Stadium’ en ‘East stand’. De afbeelding van een kanon op houten wielen verraadt ook meteen de bijnaam van de club, ‘the Gunners’. Binnen blinkt de marmeren inkomhal met het borstbeeld van de legendarische manager Herbert Chapman als in zijn grootste voetbalhoogdagen. Het maakt van deze East Stand een iconisch en beschermd monument. Ook de andere contouren van het stadion zijn nagenoeg onaangetast.

Een beetje voetbalfreak laat zo’n kans niet onbenut

Eén wedstrijd beleefde ik er live en die hele dag staat mij nog haarscherp voor de geest. Het was dinsdag 10 april 1979 tijdens een laatstejaarsstudiereis. Het is vijf uur als onze daguitstap naar Cambridge erop zit en we de trein terug naar Londen nemen. In een kiosk in het station koop ik snel nog een krant en ga meteen op zoek naar de sportpagina’s met ‘Today’s fixtures’.Ik kan m’n ogen nauwelijks geloven als ik zie wat er staat: 7.45 pm Arsenal vs Tottenham at Highbury. Dit lijkt te mooi om waar te zijn. The North London derby. Een beetje voetbalfreak laat zo’n kans niet onbenut. In Victoria station, waar de rest van het gezelschap de metro terug naar het hotel neemt, springen we met zijn vijven in een metrostel dat ons via Green Park naar Arsenal zou brengen. Het is volop spitsuur en de adrenaline, gevoed door de opwinding van een bezoek aan één van de meest legendarische derby’s in één van de meest mythische tempels van deze metropool, gutst door ons lichaam. Ook al omdat de aftrap met rasse schreden nadert. Het is een race tegen de tijd. Bovendien moeten we er op toezien dat we elkaar niet uit het oog verliezen in deze wriemelende massa Londenaars, voor wie de dag net is geëindigd en de onze nog moet beginnen. Ook al hebben we er al een hele dagtrip naar Cambridge op zitten.

Highbury in de jaren vijftig, omgeven door Victoriaanse huizen

De laatste vijf tickets zijn voor ons

Maar het hoogtepunt van de dag en van ons vijfdaags verblijf in Londen ligt negen haltes verder op de Picadilly Line Northbound: Arsenal en zijn sfeervolle Highbury midden in een typisch Victoriaanse woonwijk. Het stadion valt er niet meteen op omdat het grotendeels uit dezelfde rode baksteen is gebouwd als de huizen rondom. De hele buurt kleurt rood en wit en doorheen de mensenmassa banen we ons een weg naar één van de loketten. Het is inmiddels voorbij zeven uur. Nog drie kwartier, de tijd dringt. Highbury oogt klein, maar door de smalle trappen op de staanplaatsen is er plaats voor om en bij de 60.000 toeschouwers. Het stadion was een ontwerp van de befaamde Archibald Leitch van wie in vele Britse stadions de hand merkbaar is. Aan de ingang North Bank lezen we de inscriptie ‘Welcome to Highbury, the home of football’. Trotser kan een eeuw voetbalgeschiedenis op Highbury niet verwoord worden. We schuiven aan in de kortste rij, maar door de alsmaar aanzwengelende massa rondom ons begin ik ernstig te twijfelen aan de slaagkansen van ons opzet. “Zal ieder van ons wel binnen geraken?”, vraag ik me af. We zijn tenslotte met vijf. Het wordt spannend. In 1963 bleven al eens 4.000 toeschouwers voor een derby buiten de poorten en we kunnen alleen maar hopen dat dit vanavond niet opnieuw gebeurt. Als we uiteindelijk aan de beurt zijn, scheurt de loketbediende toch nog vijf tickets af. Daarna volgt een naakt stukje karton. Het zijn de laatste vijf. Ongelooflijk maar waar. De laatste vijf tickets zijn voor ons!

De 'Arsenalscore'

We zitten in een eivolle West stand tegenover de hoofdtribune. De sfeer in het stadion dat bijna letterlijk uit zijn voegen barst doet veel verhopen. Vanavond zijn we met welgeteld 53.896, zal ik daags nadien in de krant lezen. In een zinderend stadion wordt de derby tegen Tottenham op gang gefloten. Het lawaai dat vanuit de overdekte staantribune dondert, is oorverdovend maar de wedstrijd zelf heeft negentig minuten lang weinig om het lijf. Noch Glenn Hoddle voor Tottenham, noch Graham Rix voor Arsenal slagen erin de wedstrijd open te breken. Dankzij een goal van de Ierse international Frank Stapleton verschijnt er dan toch een Arsenalscore op het bord.

Meer lezen over Highbury? Bestel het boek De Paleizen van Koning Voetbal via de knop 'Bestel' op deze website.






Meer items
Highbury

Highbury

Deel met je vrienden:
Meer items

{{ popup_title }}

{{ popup_close_text }}

x