De hel van Deurne

De verplaatsingen naar Deurne Noord stonden met stip in mijn agenda. In de jaren negentig betekende een trip naar Antwerp een trip terug in de tijd. Een tijd waarin de vier kaarsrechte lichtpylonen van het stadion nog een perfect hulpmiddel waren voor wie een slecht oriëntatievermogen had.

Als strenge wachttorens staken ze ver uit boven de woonwijk die de arena gaandeweg had omsingeld. Landmerken  zoals je ze vandaag haast niet meer vindt.

Aan de afslag op de immer drukke Antwerpse ringweg vormt het immense Sportpaleis uit 1933 met z’n gekleurde zadeldak een eerste confrontatie met het rijke Antwerpse sportverleden. Van de meest befaamde en drukst bezochte wielerbaan van het land, waar wereldkampioen Stan Ockers in 1956 het leven liet, werd de arena omgevormd tot de vaakst gefrequenteerde evenementenhal. Alle grote sterren uit de popwereld stonden er al op het podium, van AC/DC tot Paul Mc Cartney en de Rolling Stones.

John Mac Enroe, Ivan Lendl en Kim Clijsters schitterden er op de prestigieuze tennistoernooien en de plaatselijke basketbalclub speelt er in de eindfase van de competitie voor meer dan tienduizend toeschouwers.

Drie tunnels

Verderop en verscholen achter de rijen koude  bel-etagewoningen kreunde het Bosuilstadion geruime tijd onder zijn rijke verleden en de jaarlijks weerkerende druk van de veiligheidsinstanties. De arena was tot in zijn diepste naden en vezels doordrongen van de vergane glorie, maar jammer genoeg ook van betonrot. In de catacomben van de hoofdtribune uit 1923, die in 2017 werd afgebroken, kon je de oudheid nog ruiken. Het onderaardse gangencomplex was ook voorzien op mogelijke vijandelijkheden tussen de tegenstanders. Niet minder dan drie tunnels leidden naar het strijdperk: één centrale tunnel voor de scheidsrechters, en één aan elk uiteinde voor beide ploegen.

Aan de overzijde telde de befaamde sfeertribune, ‘Tribune 2’, oorspronkelijk 11.000 plaatsen, later nog 7.000. Ontelbare keren is ze met sluiting bedreigd, maar ze bleef het langst overeind. Ze werd in 1936 gebouwd uit vrees dat de jaarlijkse Derby der Lage Landen zou verhuizen van Antwerpen naar Brussel, waar het Heizelstadion met 60.000 plaatsen verrees.

Je kon er je broek scheuren aan een uitstekende nagel of door één van de houten banken zakken. Van onder de lage triomfboog die de toegang tot deze tribune vormde, baande ook de gemengde geur van gebakken braadworsten en urine zich een weg naar de zitbanken. Bij regen vluchtte iedereen naar boven want het dak reikte niet tot aan de onderste rijen. Maar nergens in het land was de beleving zo authentiek en intens als op deze banken. Wie niet met de thuisploeg sympathiseerde, kon er maar beter wegblijven.

Meer lezen over het Bosuilstadion ? Bestel De Paleizen van Koning Voetbal via de knop 'bestel boeken'